คนโง่หรือคนเบาปัญญา adj คือ

• คนโง่
  คนโง่บรม
  คนโง่มาก
  จิตบกพร่อง
  บุคคลที่มีระดับสติปัญญา ระหว่าง50-69

• คน     ๑ น. มนุษย์. ๒ ก. กิริยาที่เอามือหรือสิ่งอื่นกวนเพื่อทำสิ่งที่นอนก้นหรือที่เกาะกันอยู่เป็นกลุ่มเป็นก้อนให้กระจายขยายตัว หรือกวนสิ่งต่าง ๆ
• คนโง่     n. ผู้ที่ไม่ฉลาดหรือไม่รู้เท่าทัน , , ชื่อพ้อง: คนเขลา, คนโง่เขลา คำตรงข้าม: คนฉลาด ตัวอย่างการใช้:
• โง     ก. ยก (ใช้แก่หัว) เช่น โงหัวไม่ขึ้น.
• โง่     ว. เขลา, ไม่ฉลาด, ไม่รู้.
• หรือ     สัน. คำบอกความให้เลือกเอาอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น จะเอาเงินหรือทอง; คำประกอบกับประโยคคำถาม เช่น ไปหรือ.
• คนเบาปัญญา     คนเขลา คนเซ่อ คนโง่ คนทึ่ม คนไม่มีหัวคิด หัวหุ่นไม้
• เบา     ว. มีน้ำหนักน้อย, ตรงข้ามกับ หนัก; ย่อมเยา เช่น เบาราคา; ค่อย, ค่อย ๆ, เช่น เสียงเบา เดินเบา ๆ, ทุเลา เช่น ไข้เบาลง, ชะลอกำลังเร็วให้ช้าลง เช่น
• เบาปัญญา     ว. หย่อนความคิด, หย่อนสติปัญญา.
• บา     น. ครู, อาจารย์; ชายหนุ่ม.
• บาป     บาบ, บาบปะ- น. การกระทำผิดหลักคำสอนหรือข้อห้ามในศาสนา; ความชั่ว, ความมัวหมอง. ว. ชั่ว, มัวหมอง, เช่น คนใจบาป. ( ป. , ส. ปาป).
• ปัญญา     น. ความรอบรู้, ความรู้ทั่ว, ความฉลาดเกิดแต่เรียนและคิด, เช่น คนมีปัญญา หมดปัญญา. ( ป. ).
• adj     ผู้ที่อ่อนแอ ผู้มีจิตใจอ่อนแอ ผู้มีสุขภาพอ่อนแอ
• โง่เขลาเบาปัญญา    งี่เง่า โง่ โฉด
• ผู้เบาปัญญา    คนที่ไม่รู้
• ความเบาปัญญา    ความไม่เต็มบาท